Przerwany Główny Szlak Beskidzki. Symboliczny odcinek 19 (końcowy): Ustrzyki Górne - Wołosate.

Z okazji moich 50-tych urodzin (i stulecia GSB) powstał w głowie pomysł i plan "500km na 50-te urodziny". W grupce czworga przyjaciół mieliśmy przejść Główny Szlak Beskidzki z Ustronia do Wołosatego. Szlaku nie ukończyłem - zszedłem z trasy na 3 dni z powodu wypadku w naszej grupce (GOPR, SOR itd.). Wróciłem na symboliczny ostatni etap. Do ukończenia brakuje mi 75km (wrócę!), ale i tak zapraszam do wirtualnej wędrówki pt. "Przerwany Główny Szlak Beskidzki". Na początek cyklu... odcinek ostatni.

Ostatni odcinek GSB jest dość logiczny: Ustrzyki Górne - Wołosate. To piękne 23km finiszowania na najdłuższym polskim szlaku pieszym.

Warto było przejechać 400km by wrócić na "Przerwany Główny Szlak Beskidzki" (pozdrawiam towarzyszy podróży z BlaBlaCar!). Pogoda dopisała i mogliśmy bez przeszkód i przygód cieszyć się wędrówką i widokami na Szerokim Wierchu, Tarnicy (szczyt poza GSB) i Haliczu - moim ulubionym szczycie na całym GSB. Dzień długi, szlak krótki, więc pozwoliliśmy sobie na dość późne wyjście - ok. 9:00, po obfitym śniadaniu w Kremenarosie, gdzie nocowaliśmy.

Początek szlaku po asfalcie. Przy punkcie kasowym Bieszczadzkiego Parku Narodowego pokazujemy wcześniej zakupione bilety (link zakupu biletów wstępu - https://bdpn.gov.pl/kup-bilet) i ruszamy. Pierwsze kilometry to piękny bukowy las i dobrze utrzymany szlak. 

Wyczekiwane widoki zaczną się na wysokości około 1100m n.p.m. (ok. 5km od startu). Od tego momentu, aż do Przełęczy Bukowskiej, będziemy wędrować połoninami i patrzeć na bezkres polskich i ukraińskich Bieszczadów.

Bieszczadzkie połoniny są unikalne w naszych górach. W pozostałych pasmach Beskidów na wysokości ok. 1150-1400m n.p.m. mamy regiel górny - czyli jodłowo-świerkowy las. Rozległe hale, jakie znamy z Gorców czy Beskidu Żywieckiego, są najczęściej efektem gospodarki pasterskiej. Natomiast w Bieszczadach nie ma piętra lasu iglastego. Powyżej lasu bukowo-jodłowego (regiel dolny), mamy naturalnie występujące łąki, czyli połoniny. To efekt odmiennego klimatu niż w Beskidach Zachodnich. Dociera tu ciepłe i suche powietrze z głębi Azji. Takie warunki nie sprzyjają świerkom, które preferują chłodniejszy klimat.

Idąc długim grzbietem Szerokiego Wierchu, warto od czasu do czasu obejrzeć się za siebie. Będziemy widzieli dwie najsłynniejsze połoniny - Caryńską (na pierwszym planie) i Wetlińską (za Caryńską). Na lewo zobaczymy Małą i Wielką Rawkę. Warto zwrócić uwagę na szerokie obniżenie między tą ostatnią a pasmem połonin - w dole leży Wetlina, popularna miejscowość turystyczna.  

Natomiast w panoramie w kierunku marszu dominuje Tarnica (1346m - najwyższy szczyt polskich Bieszczadów). Po jej lewej stronie zobaczymy w dali Halicz, a bliżej Krzemień, z charakterystycznymi skałami, które wyglądają jak smocza łuska. Natomiast na prawo od Tarnicy patrzymy na Bieszczady w Ukrainie. W panoramie dominuje Гостра Гора (Hostra Hora, czyli Ostra Góra - 1405m). W oddali można dostrzec ostry stożek Пікуй (Pikuj 1408m), czyli najwyższy szczyt całych Bieszczadów (zdjęcie będzie dalej w poście).

Nazwa "Tarnica" pochodzi z języka rumuńskiego i oznacza "siodło". Trudno o trafniejszą nazwę tej góry, wystarczy popatrzeć na jej profil. To charakterystyczne siodło jest najlepiej widoczne z Wołosatego (zdjęcie na końcu posta).

Główny Szlak Beskidzki nie przechodzi przez Tarnicę. Na szczyt dostaniemy się krótkim szlakiem dojściowym, oznaczonym kolorem żółtym. Tarnica jest popularnym celem, w sezonie szczyt bywa zatłoczony. Mimo tego nie wychodźmy poza szlak i barierki. One chronią cenną bieszczadzką przyrodę przed zadeptaniem.

Patrząc z Tarnicy na zachód, na pierwszym planie mamy Szeroki Wierch. Za nim znany już widok z Połoninami Caryńską i Wetlińską. Natomiast na wschód i południowy wschód, patrzymy na Bieszczady ciągnące się w Ukrainie.

Przygotowałem zdjęcie pokazujące, gdzie szukać szczytu Pikuj. Patrzymy w kierunku południowo-wschodnim. Najprościej odnaleźć ciemny stożek Pliszki, tuż pod Tarnicą. Na lewo, na horyzoncie będzie mały trójkącik Pikuja.

Z Tarnicy schodzimy na Przełęcz GOPR-owską. Następny etap to długie i łagodne podejście na Halicz. Trawersujemy zbocze szczytu Krzemień. To jeden z moich ulubionych szlaków w całych Beskidach. Mógłbym tam cały dzień chodzić tam i z powrotem! Popatrzcie i zrozumiecie dlaczego. Zdjęcia są ułożone chronologicznie, idąc od Przełęczy GOPR-owskiej na Halicz. 

Na Haliczu mógłbym siedzieć godzinami... gdyby nie uporczywe muchy i potrzeba powrotu do rzeczywistości. Z Halicza (1333m n.p.m.) szlak prowadzi na pobliski Rozsypaniec (1280m) po czym schodzi na Przełęcz Bukowską (1107m). Potem już tylko długie, łatwe (i trochę nużące) zejście drogą do Wołosatego.

Dotarliśmy do kropki kończącej GSB. Mój towarzysz przeszedł całość w 18 i pół dnia. Ja mam lukę 75km między Komańczą a Ustrzykami Górnymi. Przerwany Główny Szlak Beskidzki pozostawia niedosyt. Do momentu zejścia ze szlaku nic nie bolało, nie było żadnych urazów, nawet odcisków czy bąbli od komarów. Tylko iść dalej. Ale mam świadomość, że na odcinku 15-tym, w sytuacji awaryjnej, postąpiłem właściwie - jako towarzysz wędrówki i jako świeżo upieczony przewodnik beskidzki. I właściwe było opuszczenie odcinków 16, 17 i 18. Są sprawy ważniejsze od kończenia szlaku wg. planu. Na brakujące odcinki na pewno wrócę. Może dokładnie w moje 50-te urodziny.

Poprzedni odcinek: Smerek - Ustrzyki Górne (pozostaje do przejścia, stan na 10.06.2024)

Data przejścia: 08.06.2024

Dystans: 23,6km (w tym wejście na Tarnicę)

Suma podejść: 1039m (w tym wejście na Tarnicę)  

Czas przejścia: ok. 6:30h (wliczając postoje)

Punkty GOT: 34 - szlak średnio-wymagający 

Najwyższy punkt: 1346m n.p.m. (Tarnica)

Ciekawe miejsca:  Ustrzyki Górne  (baza noclegowa; Muzeum Turystyki Górskiej PTTK - "Zielony Domek"); Tarnica (szczyt z Korony Gór Polski, punkt widokowy); Halicz (punkt widokowy); Wołosate (komunikacja publiczna)

Nocleg: powrót do domu

Następny odcinek: N/D

Region geograficzny: Bieszczady